In zijn schoenen
‘Susanna, wacht even, ik wil je wat vertellen!’ Intussen komt hij naar me toe gesneld. Ik ontmoet op onze campus een jonge, lange man met donker haar. Hij heeft van die prachtig sprankelende ogen en een brede, blije glimlach. Met een geweldige energie en enthousiasme vertelt hij me hoe blij hij is met zijn werk als klantcontactmedewerker voor een grote maatschappij. Hij beschrijft hoe de eerste weken zijn geweest en wat voor een fijn team aan collega’s hij om zich heen heeft. De glimlach is niet van zijn gezicht af te krijgen en ja, dat maakt mij weer aan het glimlachen. Heerlijk dit!
Daar staan wij dan een beetje naar elkaar te glunderen, en intussen luister ik verder naar zijn verhaal. Hij vertelt hoe onwijs gaaf het was om zijn eerste loon te ontvangen. Dat speciale moment: zijn eerste salaris nadat hij twee jaar werkloos thuis heeft gezeten. Zonder werk, tamelijk doelloos en enigszins terneergeslagen door alles wat op zijn pad gekomen was. Zaken die nu eenmaal bij het leven horen, maar die hem tegelijkertijd op een zijspoor hadden gezet. ‘Life happened’, zouden de Engelsen zeggen. Meegezogen door gebeurtenissen, gewoon omdat het ook zo kan gaan.
Hij was opgeleid, had een baan, functioneerde prima, maar vanaf dat ene moment ging zijn leven naar een compleet andere richting. Gevolg: geen werk, geen salaris. Maar daarvoor in de plaats kwam een uitkering en een lijst met verplichtingen voor het systeem. Zonder concrete doelen of vooruitzichten, maar wel een oneindige wandeling door de lange gangen van het werk zoeken, participeren, erbij willen horen, maar vooral vaak moeten aanhoren dat dit nu eenmaal moeilijk is. Dat je sommige dingen moet doen, omdat het nu eenmaal zo gaat. Ondertussen kwam er steeds meer zand in de motor.
Ik heb zijn verhaal met grote verwondering mogen aanhoren. Hoe blij hij was dat hij dat verdiende salaris de door hem zo fel begeerde sneakers kon kopen. Hoe dankbaar hij was dat hij mocht deelnemen. Hij heeft letterlijk zichzelf, en daarmee ook anderen, aan het werk gezet. Hierdoor is het ook voor hem nu mogelijk, om net als vele anderen, lekker op zaterdag de stad in te gaan om te gaan shoppen. Zo iets gewoons, maar tegelijkertijd voor hem zo speciaal. En voor mij uiteraard ook speciaal dat hij dit met mij deelt.
Bijna dagelijks kom ik hem tegen in ons klantcontactcenter, met zijn trotse blik en felgekleurde schoenen. Hiermee verschijnt er ook steeds een glimlach in mijn hart. Zo simpel is het grote geluk en zo kan het dus ook: in contact staan met elkaar.
Het heeft mij weer doen beseffen hoeveel verschil we kunnen maken door simpelweg ons vak uit te oefenen. Hiermee kunnen we het welzijn van onze medemensen bevorderen. Klantcontact is menscontact.
- klantcontactcenter
- medewerkerbetrokkenheid
- customer experience
- CX
- EX
- KCC
- klantcontact
- Susanna Nevalainen
- blog
- mensgericht