2020 zou het jaar van dikke pret worden. Trouwen met mijn lief, een goed gevulde agenda met avontuurlijke spreekopdrachten op drie continenten, volgeboekte CX Masterclasses en ook stonden er verschillende in-company masterclasses gepland.

In maart was ik in Australië toen de heftigheid van corona mijn leven binnendrong. Waar ik COVID-19 eerst nog afdeed als een uit de hand gelopen griep, had ik toch mijn twijfels toen iedereen Down Under nog knuffelde. Terwijl Mark Rutte al waarschuwde om geen handen te schudden. Mijn lief was skiën in Sankt Anton en kwam met benauwdheidsklachten terug. Hij werd steeds zieker en vroeg of ik alsjeblieft eerder kon terugkomen. Mijn team was ondertussen fulltime bezig met annuleringen en verschuivingen, en gelukkig hielp KLM mij perfect om een week eerder terug te vliegen. Bij thuiskomst was de werkelijkheid dat mijn lief in quarantaine ging en mijn agenda behoorlijk leeg raakte. Ik herschreef mijn bedrijfsstrategie, hielp zoveel mogelijk klanten met gratis webinars over CX Leadership en zette alles op alles om mijn team te behouden vanuit een financieel perspectief.

Terwijl ik zo van de menselijke verbinding houd, verplaatste ik mijn eerste in-company CX Masterclass naar de virtuele wereld. Zou het werken? Ik twijfelde enorm. Ik leerde razendsnel en verbouwde mijn tweedaagse naar een programma van zes modules, verspreid over meerdere dagen. Het experimenteren begon en het werkte. Heel goed zelfs. Klanten zijn enthousiast en ik stiekem ook. Ik investeerde in een goede camera en microfoon en kijk sindsdien in mijn zwarte gat, zoals ik mijn Logica C922-webcam noem. Liefkozend en soms ook met gegronde hekel. Want het positieve is dat ik mijn werk prima kan voortzetten. Maar wat mis ik het reizen, het podium en de menselijke contacten. Wat ik het ergste vind, is dat ik niemand écht in de ogen kan aankijken via Zoom of Teams. Ik zie jou op beeld, maar dan zie je mijn voorhoofd. En als ik in de camera kijk, dan zie ik niemand op het beeldscherm. Ik las in een artikel dat dit knettermoe maakt. Zo herkenbaar. Aan het eind van iedere werkdag loop ik dan maar weer een rondje in Utrecht om op te laden.

Gelukkig ben ik optimistisch van aard. Voor 2021 gloort er licht aan het einde van de coronatunnel. Ik kan niet wachten tot ik toch wat meer aan mijn zwarte gat kan ontsnappen en ik je weer live kan ontmoeten. Tot die tijd doen we dat via het mysterieuze zwarte gat.