Na het politiebezoek eerst geprobeerd rustig te worden, uithuilen, stoppen met trillen en dan doen wat je moet doen: de verzekering bellen. Het politierapport, de verzekeringspolis en facturen van laptop en apparatuur liggen voor me op tafel. Een lieve mevrouw van de verzekeringsmaatschappij staat me te woord.
‘Heel erg dat er is ingebroken. Dat moet verschrikkelijk voor u zijn. Zo’n inbreuk in je leven is dat.’ Ik ben verbaasd over haar begrip, maar vind het ook prettig dat ze met me meeleeft. Want ja, het is verschrikkelijk. Maar ik had me herpakt om met dit telefoontje zaken af te handelen, dus ik noem het polisnummer.

‘Dat je je niet veilig voelt in je eigen huis’, gaat ze verder, ‘heel naar allemaal.’
Ik voel nu toch weer tranen opkomen.‘Heel erg,’ zeg ik met een piepstemmetje.
‘En dan ook nog de boel beschadigen. Waar is dat nou voor nodig.’
Ik kijk naar de deur die er treurig versplinterd bij hangt. Ik zie het gat in het plafond waar de gordijnrail hing. Ik haal diep adem om niet te huilen, maar dan begint het weer, dat snikken. ‘Nou moet ik toch huilen, sorry.’

‘Daar hoeft u geen sorry voor te zeggen hoor, dat is heel normaal.’
‘Ja’.
‘Laat die emoties maar toe.’
‘Ja,’ snotter ik. Even is het stil. Ik verbijt me en pak de factuur van mijn laptop erbij. ‘Maar nu vroeg ik me af wat ik moet opsturen, welke informatie jullie nodig hebben.’

‘Ik kan me zo goed voorstellen hoe erg dat is, dat er iemand aan uw spulletjes heeft gezeten. Dat wil je toch niet.’
Nu begin ik me een beetje bezwaard te voelen. Het is lief dat de lieve mevrouw zo aangedaan is, maar er moeten ook zaken geregeld worden.
‘Nou ja’, zeg ik, ‘het kan gebeuren.’

‘Ze weten niet wat ze aanrichten, die inbrekers, dat kan een trauma veroorzaken. Ik weet wat het is.’
‘Heeft u ook zoiets meegemaakt?’
‘Ja, maar het gaat om u natuurlijk, hoe afschuwelijk het is als ze zo inbreken.’
‘Het zijn maar spullen,’ probeer ik, om het drama een beetje af te zwakken. ‘En ik leef nog. Maar zal ik de bon van de laptop en het politierapport scannen en opsturen?’

‘Zoiets kan nog heel lang doorzeuren. Het is belangrijk dat u goede begeleiding zoekt, bij slachtofferhulp bijvoorbeeld.’
Ik ben niet opgewassen tegen haar niet te stuiten medeleven. Ik lijk wel een emotioneel wrak. Ik moet me vermannen, verzekering regelen, klaar. Kordaat informeer ik naar wat ik moet invullen en wat er vergoed wordt. Ik stel mijn vragen snel, zodat ze er niet tussen kan komen met nog meer gevoel. Bezig zijn met praktische dingen, dat is goed, dan voel ik me minder zielig. Ik ben trots dat ik mezelf weer bij elkaar kan rapen, maar dan wenst ze me veel sterkte toe, ‘met het verwerken, het is niet niks, zoiets.’
‘Het gaat wel weer’ zeg ik stoer en om niet weer in huilen uit te barsten gooi ik er gauw een bedankje achteraan.

‘Graag gedaan,’ ... ‘En dan heb ik nog een vraag aan u. Zou u na dit gesprek even aan de lijn willen blijven om aan een survey mee te doen. Dan kunt u aangeven hoe u dit gesprek hebt ervaren.’
Even weet ik niet wat te zeggen. Ben ik er nou ingetrapt? Ben ik een willig slachtoffer met wie ze haar empathie-score kan opkrikken? Een golfje teleurstelling gaat door mijn hoofd, maar ik durf niet aan kwade opzet te denken. Ze was zo aardig en ze deed zo haar best. Ik denk niet dat het onderzoek een waarheidsgetrouw beeld heeft opgeleverd. Uit medelijden met de lieve mevrouw heb ik op alles ‘zeer tevreden’ geantwoord.

Noot: Liesbeth Wieggers schrijft korte verhalen en scenario’s voor film en televisie. Ze is dol op dialogen, weerslagen van gesprekken die soms absurd, soms ontroerend zijn en altijd iets onthullen over de karakters van mensen.
Studio Cunera Joosten is een Amsterdams bureau voor vormgeving, illustratie en live cartoons, opgericht in 1990. Accent ligt steeds op het ondersteunen en versterken van de boodschap die de opdrachtgever wil communiceren.