Tekst: Liesbeth Wieggers

Serveersters staan in het verder nog lege zaaltje klaar met champagne en dienbladen vol dampende oliebollen. Coen, de gastheer van City Catacombs, tuurt naar de monitoren in de hoek van het zaaltje. De beeldschermen tonen medewerkers van Tele-All die door een smal gangetje rennen, bij een zwaar vergrendelde deur aankomen en daar met veel gebaren overleggen. Eén van hen tikt een code in en samen duwen ze de deur open. De medewerkers stromen uit de escaperoom het zaaltje in, rode konen van de inspanning, een beetje zenuwachtig nog, maar er wordt ook opgelucht gelachen. De meesten storten zich meteen op de oliebollen en champagne. Als iedereen aan de hoge tafels druk ervaringen staat uit te wisselen, neemt Coen het woord.

Coen: Zo te zien heeft jullie tocht door onze escaperoom heel wat losgemaakt.
De medewerkers beamen dat – opgewonden praten ze door elkaar heen.
Medewerkers: Nou, poeh poeh. Die laatste scène. Heftig. Bijna niet gehaald. Mooi spel zeg.
Coen: Mag ik één van jullie het woord geven om jullie ervaringen te delen?

De medewerkers scanderen: Teddie! Teddie!
Coen: Ah ja, Teddie van Dam, jij hebt dit uitje voorgesteld, toch? Teddie, kom even naar voren.

Teddie lacht verlegen en schudt zijn hoofd, maar laat zich gewillig naar voren duwen. Coen geeft Teddie een schouderklopje.
Coen: Jij kwam dus met het idee om jullie nieuwjaarsborrel hier te houden. Een goede keuze, aan jullie enthousiasme te merken. Kun je iets vertellen over wat jullie binnen hebben ervaren?

Teddie gaat er eens goed voor staan. Hij lijkt regelrecht te citeren uit de reclamefolder van City Catacombs:
Teddie: Het was een immersieve ervaring. En eh… het decor was authentiek. Het narratief was prachtig, de spanningsbogen eh… spannend. Een totaalbeleving!
Coen: Geweldig! En wat deed het voor jullie als groep?

Teddie kijkt even naar de beeldschermen die het uitgebreide gangenstelsel van de escaperoom weergeven. Niemand ziet wat zich daar afspeelt. Alle blikken zijn op Teddie gericht.
Teddie: Nou eh… samenwerking. Als groep. Anders kom je er niet. Dit spel staat voor hoe we met onze klanten willen omgaan. Samen naar oplossingen zoeken, samen puzzelen.

De medewerkers kijken trots naar ‘hun’ Teddie. Eén van hen roept: Communicatie!
Teddie: Oh ja. Het gaat om communicatie. We horen en zien de klanten. Altijd.
Nu lijkt het alsof hij even een binnenpretje heeft. Met een schuin oog kijkt hij weer naar de monitor.
Teddie: Maar ook onze onderlinge communicatie. Binnen de afdeling. Het is belangrijk om elkaar echt te zien. Cohesie in de groep, daar gaat het om.

Hij spreidt zijn armen.
Teddie: Groepshug!!!
De medewerkers stormen op hem af en vormen een giechelige hug. Coen en de serveersters staan er onhandig bij. Teddie neemt weer het voortouw.
Teddie: Aanvalluh!!!

De medewerkers storten zich weer op de oliebollen en champagne. Coen kijkt op zijn clipboard, met zijn vingers gaat hij het lijstje af.
Coen: Ik begreep dat jullie manager, Barbara van Houten ook nog iets wil zeggen. Over hoe zij jullie afdeling het afgelopen jaar met haar bijzondere inzichten en daaruit voortvloeiende gedegen leiderschap, succesvol heeft gereorganiseerd. Dat haar effectieve aanpak in het komende jaar nog meer vruchten zal afwerpen. Dus Barbara, aan jou het woord!
Coen kijkt naar de groep, maar daar zijn slechts vragende blikken te zien.
Coen: Barbara?
Medewerkers: Barbara!

Teddie lijkt als enige niet verontrust door het ontbreken van Barbara. Hij stoot degene die naast hem staat aan en knikt met zijn hoofd naar de beeldschermen in de hoek.
Eén van de monitoren toont Barbara, nog steeds in één van de gangen van de escaperoom, verwoed zwaaiend naar de camera. Roepend, zo te zien, maar haar stem is niet te horen. De medewerkers zijn even geschokt, maar hun schrik ebt wel heel snel weg.
Grinnikend kijken ze naar Teddie.

Medewerker: Teddie, ze was toch bij jou in die laatste room? Heb je niet gekeken of ze je volgde?
Teddie lacht schaapachtig als Coen snel naar de deur loopt.
Coen: Ach, dat is wel heel onfortuinlijk. Hoe kan dat nou gebeuren?
Teddie: Als je niet communiceert kun je elkaar ook niet vinden.
Coen is verbaasd dat de medewerkers gelaten naar de heftig zwaaiende Barbara op het beeldscherm blijven kijken. Ze lijken geen haast te hebben Barbara te bevrijden.
Teddie: Misschien nog even laten zitten? Om te ervaren wat het is om niet gehoord te worden? Ik denk dat we haar die totaalbeleving moeten gunnen.
De medewerkers knikken instemmend.

Noot: deze ListenFirst-bijdrage is gepubliceerd in CustomerFirst 1-2019.