Neem de aanpassing van de flexbepalingen. Vanaf 1 juli mag een werkgever in een tijdvak van twee jaar, maximaal drie contracten voor bepaalde tijd aanbieden. Tot voor kort was deze termijn drie jaar, dit scheelt dus 1 jaar! De overheid wil op deze manier werkgevers ertoe verleiden medewerkers eerder een vast contract te geven. Zoals bekend hebben wij als uitzenders een andere regeling, waardoor circa 5,5 jaar flexibiliteit mogelijk is. De angel daarin is echter dat na 2 jaar een transitievergoeding betaald moet worden als het werk stopt, ook bij flex dus! De gevolgen van deze maatregelen zie je nu al: werkgevers zwaaien hun flexkrachten binnen 24 maanden vrolijk vaarwel! 

Grote flexbehoefte
Bottomline is dat wanneer je structurele posities hebt in je bedrijf, die je gewoon met vaste mensen wilt invullen, je geen 3 of nu 2 jaar nodig hebt om te zien of iemand geschikt is. Dat weet je wel eerder. Realiteit is echter dat er heel veel behoefte is aan flexibiliteit, niet alleen bij werkgevers maar ook bij werknemers. De opkomst van de enorme groep ZZP’ers is daar een voorbeeld van.
Een overheid met visie zou daarop kunnen anticiperen door de weg te banen voor goede en (individuele) betaalbare verzekeringen, niet-bedrijfsgebonden pensioenen, et cetera: alles meer gericht op het individu dat tijdens zijn werkzame leven op verschillende manieren en in verschillende vormen zijn inkomen genereert.

Gedoemd tot mislukken
Dus neem afscheid van het traditionele denken over tegenstellingen tussen werkgever en werknemer. Wetgeving die gebaseerd is op deze oude gestaalde kaders, is gedoemd tot mislukken. In een wereld van veranderende arbeidsrelaties, is juist visie nodig en …. innovatieve oplossingen!