Tekst: Liesbeth Wieggers

Zo’n twintig afgevaardigden van de verschillende vestigingen zitten in een kring bij elkaar. Het is een sjieke bedoening: elke inkoper heeft een tafeltje met daarop een luxe kop koffie en een flink assortiment koekjes en bonbons naast zich staan.

Gespreksleidster Hanna, vrolijk nog, spreekt Marie-Elise aan die geconcentreerd haar eerste bonbon uitkiest.
Hanna: Dus op uw vestiging bleek de tevredenheid met het nieuwe, duurzame eindejaarsgeschenk groot.
Marie-Elise, uit haar concentratie gehaald, kijkt op.
Marie-Elise: Wat? O ja, erg tevreden, maar vooral dat het soberder was. Het hoeft niet zo luxe allemaal. Ze pakt nog een koekje, waarop George, die naast haar zit, smalend lacht.
Hanna: En die hoge score op tevredenheid was dus een groot verschil met vorig jaar.

Marie-Elise fronst.
Marie-Elise: Help me even.
Hanna: Bij de vorige evaluatie gaven jullie aan dat de kerstpakketten meteen op Marktplaats werden aangeboden.
Marie-Elise: Weet ik niks van.
George: Omdat je niet kritisch naar het proces kijkt.
Marie-Elise: Ik heb ze allemaal het evaluatieformulier laten invullen hè.
George: Met jouw manier van evalueren krijg je alleen sociaal wenselijke antwoorden.
Marie-Elise: Ik kijk niet mee als ze de lijsten invullen.
George: Jij weet altijd te achterhalen wie er heeft geklaagd.

Marie-Elise kijkt onschuldig naar Hanna.
Marie-Elise: Ik moet toch weten wat er speelt.
Hanna: Nou... het is wel het beste als een evaluatie anoniem gebeurt.
George knikt.
George: Ik kijk tenminste rond.

Hij maakt een gebaar: eerst wijst hij met beide vingers naar zijn ogen en dan de groep rond.
Hanna: En wat krijgt u terug van uw mensen?
George: Sommigen gaven hun pakket meteen weg, aan de eerste de beste die ze buiten tegenkwamen.
Hannah: Dat is eh...

Evelien, een goedaardige inkoopster, probeert de boel te redden.
Evelien: Maar zo komen pakketten ook terecht bij daklozen. Dat is niet erg, toch? Dat toont het sociale
gezicht van onze onderneming. En als die arme mensen daar nou blij mee zijn.
George: Is niet de bedoeling.
Evelien: Nee?
George: Niet dat ik het ze niet gun, maar die pakketten moeten toch die-

Met zijn vingers maakt hij aanhalingstekens in de lucht.
George: -emotionele connection met je bedrijf bewerkstelligen. Wat denk je dat het betekent als je personeel jouw cadeau meteen van de hand doet?

Hanna wordt zenuwachtig, ze probeert alles weer in het positieve te trekken.
Evelien: In mijn vestiging waren ze in ieder geval blij met de nieuwe koers. Cadeaus van biologisch geteelde grondstof, met respect voor arbeidsomstandigheden.
Hanna: Ook dat er tegelijkertijd versoberd moest worden?
Evelien: Nou, eh... er zijn wel signalen gekomen...
Ze kijkt schuldbewust naar George.
George: Zeg het maar.
Evelien durft niet, ze wendt zich tot een andere collega.
Evelien: Coen, zeg jij het.

Coen kucht.
Coen: George moet het zelf vertellen.
George kijkt schuin naar Marie-Elise, die net een koekje in haar mond steekt.
George: Ik heb helemaal in de geest van onze versoberingsintentie gewerkt, het geïmplementeerd, zogezegd.
Hanna: Dat lijkt me heel goed, vertel.
George: De mensen die continu aangeven dat er moet worden bezuinigd, maar ondertussen geen bedrijfsuitjes willen opgeven, of dure clinics voor het management, de mensen die zogezegd selectief willen versoberen, voor hen heb ik geregeld dat ze van de lijst van de kerstpakketten werden gehaald. Dat scheelt behoorlijk wat geld. Dat kunnen we aan ons-

En hij maakt weer een ‘aanhalingstekengebaar’.
George: -gewone, eenvoudige personeel besteden. Hanna begrijpt het niet helemaal.
Hanna: Dus de mensen die alleen op de kerstpakketten wilden bezuinigen die-

George maakt een gebaar alsof hij een grote streep zet.
George: Van de lijst af! Geen kerstpakket. Ik zal geen namen noemen, maar ik kijk hen even aan.
George kijkt nadrukkelijk naar Marie-Elise. Die haalt haar schouders op.
Marie-Elise: Wat kan mij dat kerstpakket schelen. Dat heb ik toch helemaal niet nodig. Ik koop zelf wel mijn kerstspullen.

Ze pakt een bonbon van het tafeltje van de collega naast haar en buigt naar hem toe.
Marie-Elise: Beetje karig, die catering hier.
Ze stopt de bonbon in haar mond en kijkt George met een lege blik aan.