Wat kon ik intens genieten van het moment waarop ik de prachtige omhooggetrokken mondhoeken zag. De mondlijn deed me denken aan een kleurrijke hangmat tussen twee palmbomen gespannen op een schitterend, zonnig en warm eiland... Mijn spiegelneuronen werden geactiveerd en ik herhaalde en beantwoorde haar gezichtsuitdrukking met mijn eigen glimlach. De snelste connectie tussen twee mensen. Prachtig, en oh zo gezond! Ik voelde mijn ‘feelgood’ hormonen-cocktail stromen door mijn aderen en de dag was weer goed.

De warme glimlachlijn is wat verder te zoeken doordat er overal stijgende lijnen zijn op dit moment. De wachttijd op de klantcontactafdeling loopt op, je kijkt gestrest naar een dashboard en voelt de spanning. IJverig en net als de regering ga je nadenken hoe de lijn naar beneden kan.

Je bloeddruk stijgt en de gemiddelde temperatuur ook. Het aantal kilo’s op je weegschaal zijn wellicht ook stijgend. En misschien stijgt ook het algemeen ongeduld, het gevoel van het zat zijn, geen zin meer hebben en de vraag naar meer lucht, vrijheid en ‘gewoon doen’.

De warme menselijke connectie waarmee je je vroeger kon uitrusten, opladen en jezelf veilig voelen bij de ander is veranderd naar een vlakke, strakke lijn waar weinig ruimte is voor het (samen) ontspannen en genieten. Het contact is veranderd, in real life en virtueel. En om ervoor te zorgen dat wij gezond blijven kregen wij nog een kap erop. Een mondkap.

De menselijke ontmoetingsenergie: soms moet ik ook zelf diep onder mijn waterlijn duiken om het naar boven te halen. Met een (geforceerde) brede glimlach en enthousiasme de ander begroten via dat kleine zwarte rondje op mijn laptop. Terwijl ik via het ronde gat naar de ander kijk en oogcontact probeer te creëren zie ik hun gezichten en ogen niet. Mijn spiegelneuronen raken in de war. Ik raak in de war. Als ik goed kijk, vallen mij de vermoeid uitziende ogen op. Overal. Ook in mijn eigen spiegelbeeld. Bijna zoals het betaalverkeer tegenwoordig, contactloos ogend. Boven de mondkaplijn zijn de menselijke ogen turend naar elkaar, op zoek naar een glimp van herkenning. Strakke gezichten, glimlach-loos, ‘gameface’ gezichten, op kilometers afstand. Flatten the curve.

Onze breinen en lijven roepen naar een levende en bruisende connectie tussen twee of meerdere paar ogen en miljarden neurale verbindingen met kleur, geur en smaak in het vijf dimensionale wereld. Het glimlachen en lachen voor en met elkaar. Het heerlijke gevoel van connectie, samen en ontspannen. Ja, dat. Dat staat als twee palmbomen op dat tropische eiland.