Ik rijd nogmaals langs die vier lege parkeerplaatsen, zo dichtbij de receptie en dus bij mijn afspraak. Ik neem de boute beslissing om mijn auto op één van deze plekken te parkeren. Hoort niet, dat weet ik. Maar het hoort toch ook niet, dat de beste plekken voor de directie zijn en niet voor klanten, bezoekers of collega’s van deze directie?!

Ik loop naar binnen (écht dichtbij!). “Fijn dat u een parkeerplaats heeft gevonden, het is erg druk vandaag”, zegt de receptioniste. Ik betwijfel of ik het moet zeggen, maar de activist in mij kan haar mond niet houden: “Ja, uiteindelijk wel. Na een paar rondjes parkeergarage, geen enkele vrije plaats en de klok die tikte, heb ik mijn bolide een beetje illegaal op de parkeerplek van één van de directeuren gezet.” Ik knipoog erbij en hoop op compassie. Ze probeert haar gezicht in de plooi te houden, maar schiet in de lach. “Mevrouw, u heeft wel lef. Het hoort natuurlijk niet wat u heeft gedaan. Want deze plekken zijn gereserveerd voor onze directie, maar ik snap het wel.” Ze knipoogt naar me terug en ik sluit haar in mijn hart.

Wat een lieverd deze receptioniste. Een aanwinst voor het bedrijf. Zij moet het ook maar doen met deze rarigheid qua regels. Want laten we eerlijk zijn: dit is toch niet meer van nu? De beste parkeerplekken voor de directie. Met zo’n groot bord erbij. Welk signaal geef je hier af? Juist, die van: onze directie is het belangrijkst in dit bedrijf. Niet onze klanten, bezoekers of medewerkers. Nee, de tijd van onze directieleden is schaars, zij moeten altijd een parkeerplek hebben en zo snel mogelijk het pand in kunnen om geen seconde te verliezen. Nou, ik zal je eens vertellen welke indruk je bij mij achterlaat. Die van een hele ouderwetse bank. Die wel groot op de website heeft staan dat ze de klant centraal stelt, maar bij mijn eerste bezoek al door de mand valt. Ze hebben wél een lieve, eerlijke receptioniste. Gelukkig maar.

Noot: deze column is gepubliceerd in CustomerFirst 01-2019.