De locatie was ook niet bij de bekende meubelwinkel maar bij het bedrijfsfeest kreeg ik de uitnodiging en een lichte challenge om samen met mijn collega’s in te duiken in een ballenbak. Speciaal op het feestterrein geplaatst en in elkaar gezet met kleurrijke plastic ballen, een zachte rand en met het plakkaat ‘Ballen niet uit de bak gooien!’ En als de kers op de taart: Een selfie camera!

Hoe kom je in een ballenbak? Dat is een interessante vraag, zeker als mensen naar je kijken en met verwachting in hun ogen wachten op jouw volgende beweging.

De ene denkt ‘geen bal aan’ en stagneert met zijn passen met een detour naar de  bar. De ander kiest voor de directe aanpak en duikt met gevaar voor zijn eigen leven er kop eerst in. Ik had gekozen  voor een ongeveer galante manier om erin te landen. Schoenen uit, haar goed en erin glijden over het randje. En dan, daar lig je dan. Op de grond, glijdend op de plastische ondergrond en omringd bij kleurrijke  plasticballen. In een groot feesttent.

En dan merk ik dat ik geen kant meer op kan, echt niet. Helemaal krachteloos van het lachen , de ballen en de collega’s. Ze rollen erbij, hysterische lachbuien volgen, ieder doet zijn best om zijn gezicht in de camera hoek vanuit de beste kant te krijgen. Iedereen klaar met de beste selfie smile en dan de hamvraag: Wie drukt op het foto knopje?

Het in elkaar gerolde en gepakte mensen massa begint weer te bewegen, de handen uitreikend naar dat knopje. En het resultaat, wij zijn in een andere formatie en de gezichten moeten weer in de selfie plooi en in de cameralens gericht zijn. Want zoals met alles wat in contact is met elkaar… als de een beweegt en iets verandert gebeurt er ook iets bij de anderen. Alle ballen gaan rollen. Net zoals in het leven en in ons werk; als één element verandert, beweegt de rest vanzelf mee.

Ik heb me suf gelachen, vooral over mezelf want in dit wirwar van ballen en mensen en hysterische fun probeer er maar foto genetisch en  Instagram waardig uit zien. En na de foto moment heb je uit de ballenbak te komen. Elegant? Nee, het was  uitrollen, klimmen, collega’s duwen en jezelf laten helpen om uiteindelijk eruit te komen. Ja, wij hebben de foto’s nog maar ik laat dit beeld over aan jouw verbeelding!

Ga ik nog een keer opnieuw naar een ballenbak? Vast en wel, met meer ervaring. Wat een prachtige manier om te verbinden met je eigen kindsdeel, speelsheid en met anderen. Met of zonder foto’s. En eigenlijk zie ik het leven als mijn eigen, zelfgebouwde en speelse ballenbak. Met mijn favoriete balkleur inhoud en vorm. Zonder het plakaat ‘Ballen mag je niet uit je bak gooien.’ Want dat mag ik zelf weten.

Wat weet jij over jouw ballenbak van het leven? Welke ballen wil je erin houden en welke mogen er gerust uit?

Susanna Nevalainen