Doe mij maar een bolletje blijdschap

Doe mij maar een bolletje blijdschap
  • 19 augustus 2020
  • Sannah van der Sman

Wat hoort nou echt bij warm weer? IJs natuurlijk! Van Italiaans schepijs kan ik geen genoeg krijgen. Mandarijn, yoghurt of toch een luxe, machtigere smaak zoals Snickers. Bij mij in de buurt zitten naast elkaar twee ijssalons, beide gespecialiseerd in die overheerlijke koelte. De één oogt als een traditionele ijssalon met nostalgische kleuren en het veelvoudig gebruik van een ruitjespatroon. De ander kent een zacht, modern en fris uiterlijk.

De twee salons kennen allebei net een iets ander aanbod in ijs, ook weer passend bij de uitstraling. IJssalon nummer één schept veel traditionele smaken en ijssalon nummer twee kent meer creatieve smaken zoals bitterkoekjes of cheesecake. Zelf heb ik geen directe favoriet. De ene keer heb ik meer zin in een simpele citroensmaak en de andere keer ga ik voor een smaakexplosie in mijn mond.

Ditmaal viel mij iets op. Het terras van de traditionele ijssalon zat in tegenstelling tot ‘zijn concurrent’ helemaal vol. Dat is interessant. Wat maakt het dat het terras nu zo vol zit?
Samen met mijn schoonzusjes van 7 en 9 jaar oud, plus ons schoothondje, besloten we om de proef op de som te nemen en ook daar een ijsje te halen. Ik seinde naar de meiden dat ik bij de hond buiten bleef wachten en zij zelfstandig het ijsje konden halen met mijn bankpas. Eén van de medewerkers zag de aarzeling in mijn ogen.
Mag ik nu wel of niet met de hond naar binnen? En als ik buiten blijf, welke smaak wil ik dan? Ik kan vanaf hier de vitrine niet zien.
Het was alsof de medewerker mijn gedachten kon lezen, want hij sprak mij vriendelijk aan. ‘Je mag wel even met de hond naar binnen hoor. Zeker als je hem zo hebt opgetild!’ Bonuspunt nummero uno. Dat werd opgevolgd door een wow-moment achterin de ijssalon. De dame achter de vitrine beloonde de meiden met allebei een kikkersnoepje in hun ijsje.

Hoe simpel kan het zijn?

Zelf namen wij ook plaats op het terras. Midden op het terras stond een medewerker, waarschijnlijk de eigenaar, gekleed in traditionele ijscoman-klederdracht met een donkergroen ruitjesschort. Hij sprak vrolijk met twee dames die op het terras zaten. Over koetjes en kalfjes. Tijdens deze vorm van klantenbinding verloor hij de anderen ijsgenieters niet uit het oog. Niemand kwam aan hem voorbij zonder een goedemiddag of tot ziens.
Als kers op de (ijs)taart: ook wij niet. Toen we al bijna van het trottoir af waren gelopen, sprak hij ons nog aan met ‘fijne dag!’ en vroeg hij of het ons dames had gesmaakt. Een grote glimlach op mijn gezicht. Zo heb ik mijn ijsje het liefst!

comments powered by Disqus