“Met Nienke Bloem.”
“Een hele GOEDE morgen. Met Carola van de creditcardmaatschappij. Spreek ik met  meneer Bloem?”
“Nee”, zeg ik licht verbaasd. Hoort ze niet dat ik een vrouw ben?
“O, misschien moet ik u dan hebben”, vervolgt ze het gesprek.
“Ja, ik ben de eigenaar van de creditcard. En nu we het er toch over hebben: al de jaren dat ik klant ben, ben ik geregistreerd als meneer Bloem. Kunt u dat voor me aanpassen?”
“Helaas, ik ben van Verkoop. Dan moet u mijn collega’s van Klantenservice hebben.”

Het gesprek gaat de verkeerde kant op, dus ik vraag of ze mij dan misschien kan doorverbinden. “Ik erger me hieraan, ook aangezien u mij in uw nieuwsbrieven steeds met ‘beste Meneer Bloem’ aanschrijft.”
“Nee, doorverbinden gaat niet. U moet zelf bellen om dat recht te zetten. Maar nu ik u toch aan de telefoon heb, hoe heeft u uw reisverzekering geregeld?”
Een zucht ontsnapt en ik zeg: “Dat is prima geregeld, heeft u voor mij het telefoonnummer van uw collega’s? Dan bel ik zelf even.” 
“Nee dat heb ik niet, maar het nummer kunt u vinden op onze website.” 
“Goed, ik ga nu ophangen om op de website te kijken.” 
“Een fijne dag, mevrouw Bloem!” en ze beëindigt het gesprek.

Zucht… Diepe zucht. Helaas heb ik haar collega’s inmiddels al twee keer gebeld en heb ik er een tweet aan gewijd. Ik ben en blijf ‘meneer Bloem’ voor dit bedrijf.

Wat mij nog het meest stoort aan dit gesprek is het zinnetje “Helaas, ik ben van Verkoop”. Wat is het toch, dat de silo waarin je verblijft ook het excuus is om mij als klant niet te helpen? Dat je mij belt om iets te verkopen, dat mag. Maar zorg dan ook dat je jouw medewerkers de mogelijkheid geeft om andere zaken op te lossen. Gebruiken ze ‘helaas, ik ben van een andere afdeling’ ook in jouw organisatie? Dan weet je wat je te doen staat om dit soort (onnodige!) irritaties te voorkomen onder jouw klanten. Anders schrijf ik er misschien zomaar nóg een stukje over.