Noem mij geen millennial
“Ze moeten aan hun weerbaarheid werken. Accepteren dat het er nou eenmaal hard aan toe gaat op de werkvloer. Dat heet politiek. En niet meteen piepen als het niet meteen hun droombaan is om vervolgens naar een andere job te hoppen.” Deze uitspraak gaat, hoe kan het ook anders, over de millennial; die verrekte generatie Y die meer waarde hecht aan welzijn dan aan welvaart, en loyaler is aan hun ‘true self’, wat dat ook mag zijn, dan aan hun werkgever.
De uitspraak volgde op de vraag, gesteld tijdens een werkdiner voor vakidioten, wat toekomstige professionals aan nieuwe kennis en vaardigheden moeten leren. De beste man die de uitspraak deed kreeg veel bijval van mijn tafelgenoten. Dat was ook zo toen hij eerder die avond zijn beklag deed over de war on talent. Hoe moeilijk is het wel niet om jong talent te houden? Het was in ieder geval nóg moeilijker dan talent vinden. Ja die millennials… Waarom tonen ze niet wat meer commitment?
Hoewel ik deze uitingen met regelmaat hoor, ben ik er elke keer weer verbaasd over hoe men een hele generatie over één kam kan scheren. Deze keer was ik er nog meer verbaasd over, omdat het uit de mond van een customer experience professional kwam. Een professional wier beroep het is om mensen écht te begrijpen. Een professional die niet denkt in termen van doelgroepen, maar in termen van individuen met individuele wensen en behoeften.
Ik vroeg mijn tafelgenoten de vraag om te keren: “Wat doen jullie om je commitment te tonen aan jong talent?” Het gesprek viel stil. “Misschien moeten jullie aan jullie empathisch vermogen werken. Snappen dat het er nu eenmaal hard aan toegaat op de arbeidsmarkt. Dat heet concurrentie. En niet meteen gaan piepen als jong talent de kans krijgt om hun droombaan elders na te jagen.”
Wat ik er niet bij vertelde is dat ik met mijn bouwjaar 1984 ook hoor tot die verrekte generatie Y. Nog nooit in mijn leven heb ik een vast contract ondertekend. Vastigheid ken ik niet. Dat is ook waarom ik naast mijn baan als lector bij Hogeschool Rotterdam ook een eigen onderneming heb. Dan reserveer ik daarnaast nog een dag in de week voor een reeks nevenactiviteiten, waaronder het schrijven van deze column. Voor veel van deze activiteiten vraag ik geen cent. Omdat het kan, en omdat ik daar ook geen voldoening uit haal. Ik ben blij als ik nieuwe dingen leer, nieuwe mensen ontmoet, en wat terug kan doen voor mijn vakgebied.
Maar hé, noem mij geen millennial.
Noot: deze column is gepubliceerd in CustomerFirst 02-2019.
