Drie don’ts voor ceo’s
Kodak is het klassieke voorbeeld van een bedrijf dat ten onder is gegaan door slecht management. Terwijl digitale fotografie zich rap ontwikkelde, bleef de fotoproducent zich vastklampen aan camera’s met fotorolletjes. Het resultaat is bekend. Professor Sydney Finkelstein van de Dartmounth’s Tuck School of Business deed jarenlang onderzoek naar de vraag hoe grote bedrijven ten onder kunnen gaan door slecht management. De gemene deler? Verwaande leidinggevenden.
Dit zijn de grootste valkuilen waar falende ceo’s zijn ingetrapt:
1. Zich superieur voelen
Het is een hele kunst om aan de top te komen, maar het is nog veel lastiger om er te blijven. Alle ceo's leunden te veel achterover. Dat was bijvoorbeeld het geval bij het kledingmerk Mossimo, dat tussen 1987 en 1996 enorm succesvol was. Oprichter Mossimo Giannulli vond zichzelf 'een zakengenie' en nam daarom geen ervaren managers aan om hem te ondersteunen. Dat kostte het aandeel van zijn bedrijf uiteindelijk 90 procent van de beurswaarde.
Het verslappen van de aandacht is hét gevaar voor organisaties met een dominante marktpositie. Ze denken de top bereikt te hebben en kijken niet meer naar de concurrentie. Succesvolle bedrijven weten waar ze níet in uitblinken, werken daaraan en staan altijd op de uitkijk om bestaande processen te verbeteren, zegt Finkelstein. Een bijkomend gevaar is dat deze bijna 'achteloosheid' ervoor zorgt dat de leidinggevenden geloofden dat ze zelf in staat waren om de voorwaarden in de markt te bepalen. Ze keken niet meer naar wat de concurrentie deed, maar alleen nog maar naar de koers van hun eigen bedrijf.
2. Het bedrijf zien als de belichaming van zichzelf
Wie zijn bedrijf ziet als een verlengstuk van zichzelf, komt in een gevarenzone, zegt de professor. Zo zei Giannulli over zichzelf: 'Ik ben Mossimo'. Daarmee bedoelde hij dat er geen verschil was tussen hem en zijn kledingbedrijf. Ceo Kun-Hee Lee wilde op zijn beurt het liefst aangesproken worden met 'mister Samsung'. Hij besloot dat het bedrijf ook voertuigen moest produceren, omdat hij nu eenmaal zelf van auto’s hield.
Directeuren vergeten soms dat een onderneming geen speeltje is. ‘Ze worden minder voorzichtig met de activa van het bedrijf en nemen grote risico’s met andermans geld. Niet omdat het van anderen is, maar omdat ze het behandelen als hun eigen financiën’, aldus Finkelstein.
3. Te weinig tegengas krijgen
Bedrijven willen graag een eenduidige manager die snel beslissingen neemt. Dat vinden mensen geruststellend, meent de professor. Tegelijkertijd lopen ceo's het risico dat ze op de termijn alle criticasters om zich heen de mond snoeren. Dat overkwam bijvoorbeeld de directeur van Rubbermaid, Wolfgang Schmitt. Hij was er naar verluidt dol op om aan te tonen dat hij moeilijke kwesties in een flits kon besluiten.
‘Wolf weet alles over alles’, grapten zijn collega's. ‘Wolf's probleem is dat hij niet luistert en hoort wat mensen hem vertellen als hij het niet met ze eens is. Er zijn maar een paar mensen die tegen hem op durven te staan’, vertelde een werknemer met wie hij vaak werkte. De positie van het bedrijf raakte in 1999 zo ernstig verzwakt, dat het werd opgekocht door consumentenartikelengigant Newell, onder meer bekend van de Parker-pen.
Bron: RTL Nieuws
