‘Mooi. U spreekt met mevrouw X van bedrijf Y. Mijn directeur heeft een artikel van u gelezen, waarin u schrijft dat we u als meneer Bloem in de boeken hebben.’

 ‘Dat klopt, dat heb ik inderdaad geschreven.’

 

‘Voordat we verder gaan, wil ik wel verifiëren of ik de juiste persoon aan de telefoon heb,’ zegt ze.

‘Pardon?’ Mijn wenkbrauwen schieten omhoog. Mijn adrenalineniveau ook.

 

‘Mag ik uw postcode en huisnummer?,’ vervolgt mevrouw X.

‘Sorry mevrouw, maar dit voelt als de omgekeerde wereld. U belt mij en nu moet ik verifiëren dat ik Nienke Bloem ben?,’ zeg ik vol ongeloof.

 

‘Ja, zo is nu eenmaal onze procedure.’ Mevrouw X vult vastberaden aan met: ‘Mag ik ook nog uw geboortedatum?’

‘Het voelt echt gek om dit te geven, nu u mij belt.’ De verbazing staat op mijn gezicht. Niet dat ze dat kan zien, maar tenzij ze van beton is, moet ze dat toch ook in mijn stem horen.

 

‘Het moet echt zo. Mag ik ook nog uw kaartnummer ter verificatie?’ Mevrouw X vraagt onverstoorbaar verder. Ik ben perplex waardoor ik het toneelstuk maar meespeel en haar de gevraagde info geef.

‘Mooi, dan bent u dus mevrouw Bloem.’

‘Inderdaad.’ Ik doe mijn best om er geen sarcastisch “Goh, wat scherp van u” achteraan te blaffen.

‘Mijn directeur heeft gevraagd of ik u wilde bellen, want u staat bij ons als mevrouw Bloem in het systeem.’

‘O, ik ben in de afgelopen jaren een aantal keer gebeld met de vraag of ze meneer Bloem mochten spreken en toen ik daar in het gesprek iets van zei, kreeg ik als antwoord dat dat niet in het systeem gewijzigd kon worden.’

 

‘Nou, u staat in het systeem als mevrouw Bloem.’ Mevrouw X doet geen poging enig inlevingsvermogen te tonen.

‘Fijn, dan is dat opgelost. Mag ik nu u iets vragen? Waarom belt de directeur mij zelf niet?’

 

‘Dat weet ik niet. Hij vroeg of ik u wilde bellen,’ zegt ze vriendelijk.

‘Misschien is het een idee dat hij de volgende keer zelf belt?,’ verzucht ik.

 

‘Ik zal het tegen hem zeggen,’ belooft mevrouw X. Ik ben verre van overtuigd en laat het maar: ‘Bedankt. Het is best een goed idee namelijk.’

‘Dag,’ besluit mevrouw X. Ze heeft kennelijk genoeg gedaan.

 

‘Ja, dag.’ Verbouwereerd kijk ik voor me uit.

 

Ik zei het al. Een doodgewone, doordeweekse dag.

Nienke Bloem

​beeld: Je Shoots / Pexels

 

 

 

 

 

Nienke Bloem