Tijdens het avondeten (strikt zes uur, aardappels, groente, vlees en een kuiltje voor de jus) legde hij uit hoe in de toekomst al die computers met elkaar konden ‘praten’. In al mijn puberwijsheid leek me dat volstrekt nutteloos.

Nu u een beetje een beeld heeft van mijn voorspellende gaven (zo ben ik ooit ook met beide benen in zo’n aandelenlease-constructie gestapt omdat de dame die me dat aansmeerde zulke mooie ogen had) zal ik ter zake komen. Eén van de voordelen van journalist zijn is dat je er niet zo veel voor hoeft te kunnen. Je loopt gewichtig rond, stelt allerlei vragen en als het hele domme vragen blijken te zijn doe je alsof het een strikvraag is. Voor de spelling en punten en komma’s heb je de eindredacteur. En je wordt nog eens uitgenodigd om bijzondere dingen te doen, gratis en voor niks.

Virtual Reality
Zo werd ik uitgenodigd om deel te nemen aan een meeting van Salesforce in Virtual Reality (VR). Dan zit je met zo’n geblindeerde bril op en met een soort misvormde joysticks aan je handen en je ziet dingen waar je normaliter allerlei chemische substanties voor moet innemen. Meer dan dat wist ik niet, maar het mocht in de baas z’n tijd en meer argumenten heb ik niet nodig. Dus bevestigde ik via een keten verbonden computers dat ik graag mee wilde doen, gaf het kantooradres door en wachtte geduldig af.

En jazeker, enige tijd later meldde zich een koerier op kantoor met een bijzonder interessant uitziende koffer. Zo’n zwarte koffer die eruitzag alsof-ie ontsnapt was uit een James Bond-film en waarin je een hele grote rode knop verwacht. Die zat er niet in, maar wel een bril, twee controllers, wat accessoires en een beeldscherm aan de binnenkant van het deksel dat uit zichzelf begon te werken toen ik de koffer opende. Een bijzonder vriendelijke dame heette mij welkom namens Salesforce en begon uit te leggen wat er in de koffer zat, hoe je dat moest aansluiten en instellen en allerlei andere informatie die ik als echte man natuurlijk niet nodig had.

Thuisgekomen had ik alles in een handomdraai werkend. Als een ‘handomdraai’ tenminste een paar uur werk en een heleboel lelijke woorden betekent. In alle eerlijkheid: echt ingewikkeld was het niet, ik had gewoon naar de vriendelijke dame die in de koffer woonde moeten luisteren. Maar ja, journalisten en luisteren…

En toen begon het. Om je vertrouwd te maken met de bril en de controllers waren er wat games en oefeningen beschikbaar. Het is lastig om beschrijven hoe bizar het is om met zo’n bril door je eigen huiskamer te lopen terwijl je ogen je vertellen dat je in een soort controlekamer van een ruimteschip bent. Je voelt je eigen vloer, je ruikt je eigen huis en je hoort je vertrouwde omgevingsgeluiden. Tegelijkertijd ‘ben’ je ergens anders. Misschien is het een leeftijdsding (ik was een puber begin jaren ’80, dus reken maar uit), maar ik vond die discrepantie uiteindelijk erg vermoeiend. En dit was nog maar een oefensessie.

Waarom?
Salesforce ziet in meetings via VR een nieuwe, verbeterde manier om zowel intern te overleggen als klanten de mogelijkheid te bieden vanuit huis toch face-to-face te overleggen. De bril wordt met een koerier thuis bezorgd en na afloop van de meeting weer opgehaald. Niet als vervanging van een échte ontmoeting, zoals Salesforce-directeur Michiel van Vlimmeren benadrukte, maar wel als een virtuele meeting die veel meer biedt dan Zoom of Teams. Nu zijn er nog wat technische onvolkomenheden en zijn bijvoorbeeld de avatars nog niet levensecht, maar naar verwachting wordt de techniek in rap tempo beter. Veel beter lijkende avatars, sensoren die ook gezichtsuitdrukkingen meenemen, de mogelijkheid om ‘foto’s’ te nemen tijdens meetings of geluid op te nemen bijvoorbeeld.

De meeting
De dag erop was D-Day. Na een startmeeting via Zoom met de begeleiders van Salesforce en mijn collega-journalisten zetten we de bril op. En ineens waren we in aangename café-omgeving. Echt realistisch zagen onze avatars er niet uit, hoewel mijn kapsel dan weer wel helemaal klopte. Na een hoop gegiebel en mensen die elkaar niet konden horen of zelf onhoorbaar waren, kregen we wat ‘basismoves’ onder controle. We konden ons daadwerkelijk door de ruimte bewegen door een soort lijn uit te werpen en daarna op een knop te drukken. Van het ene op het andere moment ‘was’ je dan op de plek waar je wilde zijn. Of heel ergens anders, blijkbaar was mijn beheersing van de controllers niet zo goed als ik dacht.

Hoewel het er niet realistisch uitzag schrok ik toch elke keer weer als er ineens een avatar voor me uit het niets opdoemde. Mijn hersens lieten zich makkelijker bedotten dan ik hoopte. Puntje voor de VR.

Na deze warming-up werden we bij elkaar geroepen in het auditorium. En wederom een vreemd gevoel: ik zat nog steeds in mijn eigen woonkamer, maar tegelijkertijd met een aantal andere onecht uitziende mensen in een fraaie zaal met een glazen koepel waardoorheen een schitterende sterrenhemel zichtbaar was. Om een uur of drie ’s-middags.

Na nog wat tussensprongen kwamen we terecht in het hoofdkwartier van Salesforce in San Francisco. Een beetje aangepast, dat wel. Het kantoor was verplaatst van de derde naar de vijftigste verdieping en een kwart slag gedraaid, voor een mooier uitzicht. Zodra ik in de buurt van de grote ramen kreeg ik een beetje hoogtevrees. Terwijl ik gewoon in mijn eigen huiskamer zat, voeten stevig op de vloer.

Conclusie
Dat was al met al een nogal overweldigende en voor mij zeer vermoeiende ervaring. Niet perse negatief. Ik kan me voorstellen dat als je dit vaker doet je went aan het verschil tussen wat je voelt en wat je ziet en hoort. En ja, het biedt zeker andere mogelijkheden dan Zoom of Teams. Zijn dat betere mogelijkheden? Hmmm… Zoals al gezegd: ik weet niet of ik de aangewezen persoon ben om die vraag te beantwoorden. Ik neig ernaar om te zeggen dat ik uiteindelijk de voorkeur geef ouderwetsch telefonisch of, iets minder ouderwets, een ‘gewone’ videoceonferentie. Of natuurlijk in levende lijve. Aan de andere kant: ik zag ook geen toekomst in het wereldwijde interweb, en kijk eens waar dit stuk geplaatst is…

Michiel van Zaane