Door corona kon er helaas niks leuks qua aflevering, werd me telefonisch verteld. Ik nam de trein en wachtte achter het station op de verkoper. Het regende hard. Daar kwam mijn auto aan. Van alles schoot er door me heen: wat een gave auto, wat een bak, wat had ik een goede beslissing genomen. De verkoper stapte uit, ik liep op hem af en hij overhandigde mij de sleutel. Mijn hart maakte een dansje.

Of ik nog even het formulier wilde tekenen voor aflevering. Was het okay als ik dat in de auto deed, gezien de stromende regen? Tuurlijk, alleen mocht hij er niet naast komen zitten. Corona, hè?! Tuurlijk. Ik tekende, gaf hem het formulier en hij wilde weglopen.

Ho, ho. Wil je me een paar dingen uitleggen? Want ik zat ineens in een soort cockpit met een groot scherm en had geen idee. Ja, dat kon. Maar hij moest wel buiten blijven staan. Corona, hè?!

Hij wees op het scherm. Liet me op het touchscreen wat functies onderzoeken en vijf minuten later stapte hij bij zijn collega in de auto en reed het parkeerterrein af.

Daar zat ik dan. Voor het eerst in een elektrische auto. Totaal overrompeld door alle toeters en bellen. Dus heb ik eerst maar een half uur functionaliteiten onderzocht via de boardcomputer. Ineens realiseerde ik me: dit is niet hoe ik deze aflevering had bedacht. Natuurlijk verwachtte ik geen spannende onthulling met een groot laken (door corona en regen), maar gewoon een sleutel overhandigen en je dan uit de voeten maken?! Misschien lag er in de achterbak een cadeautje; had ik vast over het hoofd gezien.

Eerst op zoek naar de knop om de achterbak te openen. Door de regen rende ik snel naar de achterkant van de auto om daar… een oplaadsnoer en gevarendriehoek te vinden.

Alles functioneel. Niks leuks.

Tuurlijk: door corona mocht er weinig. Maar aan deze aflevering was helemaal niets feestelijks. Ik zette de auto in drive en reed de tochtige parkeerplaats af.

Nienke Bloem
Customer Experience spreker & co-founder the Customer Experience Game