Tekst: Liesbeth Wieggers

Ze tuurt op haar computer als ze verbinding krijgt.

Rebecca: Goedemorgen meneer Smeets. Met Rebecca Swiers van bureau Total Event. Ik bel over uw evaluatie van het bedrijfsuitje dat u via ons bureau had. U gaf aan dat wij contact met u mogen opnemen voor nadere toelichting op uw antwoorden.
Smeets: Ik wil nog wel wat kwijt, ja.
Rebecca: U had gekozen voor een rondvaart door de grachten waarbij u bijdraagt aan een schoner milieu door met uw medewerkers plastic uit het water te vissen. Een mooie ervaring lijkt me. Maar het viel ons op dat u niet helemaal tevreden was.
Smeets: Dat kun je wel zeggen.
Rebecca: En dat had te maken met?
Smeets: Heb ik toch ingevuld.
Rebecca: Inderdaad. U eh... vond het te schoon?
Smeets: Er lag niks. Dat was heel teleurstellend. Ik moest de hele weg terug aanhoren dat ze mij nooit meer het uitje laten kiezen. De volgende keer willen ze weer gewoon bowlen of karten.
Rebecca: U vertelt dat u en uw mensen een beetje voor schut zaten. Hoe moet ik dat zien?
Smeets: Moet ik het uitleggen? Het was een treurig gezicht. Een stel volwassen mensen in zo’n bootje, visnetjes in de hand en maar turen. In de hoop een plastic zakje of een flesje te vinden. We zijn speciaal uit de Achterhoek naar de grote vuile stad gekomen. Nou mevrouw, na drie uur varen was onze opbrengst: één draagtasje, vier plastic flesjes en iets waarvan we niet zeker waren of het wel plastic was. De blikjes hebben we weer teruggegooid, want dat was geen plastic.

Rebecca is een beetje overdonderd door deze spraakwaterval. Koortsachtig zoekt ze op haar scherm naar aanknopingspunten om het gesprek voort te zetten.
Rebecca: Bij zo’n dag gaat het niet om kwantiteit maar om kwaliteit, toch? Het schept een band om samen iets voor het milieu te doen.

Smeets luistert nauwelijks naar Rebecca, hij wil zijn verhaal kwijt.
Smeets: Ik weet zeker dat we werden uitgelachen. Die mensen in de stad weten al lang dat er in de grachten niets meer te halen valt. Het is dat onze Johan nog met een briljante oplossing kwam. Hij is op de kade gesprongen en heeft zo’n stadse vrouw aangesproken, die net haar plastic wegbracht. Om het in een container te gooien en dus niet in het water. Let je op?

Rebecca zat inderdaad even niet op te letten, omdat ze in lichte paniek door de informatie over de bedrijfsuitjes scrollt.
Rebecca: Ja, ik hoor u. Niet in het water.
Smeets: Johan kreeg de zak van die stadse mevrouw en heeft het plastic om de hoek in het water uitgestrooid. Hadden we eindelijk wat te vissen. Nou ja, we moesten er nog om vechten hè. Meteen kwam er een bootje van een ander evenementenbureau aan. Die hadden ook te weinig plastic gevonden, zeker. We moesten hen nog van ons afslaan, met onze netjes, anders waren zij er met óns plastic vandoor gegaan.

Rebecca houdt zich maar aan de standaardvragen.
Rebecca: En hebt u misschien suggesties voor verbetering van ons aanbod?
Smeets: Dat lijkt me duidelijk. De garantie dat er voldoende afval ligt. Als jullie zo’n uitje verkopen, zorgt jullie bureau ook voor plastic, zodat de mensen echt wat te doen hebben. Èn bewaking van het plastic natuurlijk, de concurrentie moet er niet mee vandoor gaan. Schrijf je het op?

Lusteloos schrijft Rebecca de antwoorden op.
Rebecca: Meer afval in de gracht en een team om het afval te bewaken. Erg bedankt voor deze feedback. Een goede dag nog.

Rebecca legt haar telefoon neer en staart voor zich uit. Philip, hoofd CX, roept haar toe.
Philip: Nog goede tips gekregen?
Rebecca: Ik weet niet of ze wel zo bruikbaar zijn.
Philip: We nemen alle feedback serieus. Elke suggestie is nuttig. Kom, dan hebben we het erover.

Met een zucht staat Rebecca op en sleept zich naar het bureau van Philip.