Steeds meer producten, zoals armbanden en horloges bijvoorbeeld, verzamelen gegevens over het welzijn van mensen. Data die vervolgens via online communities en social media worden gedeeld. De zorgsector kan hier haar voordeel mee doen, meent Den Braber. ‘Zorgverleners krijgen extra signalen rond hun patiënten en zelfs suggesties aangereikt van wat er aan de hand zou kunnen zijn. Ook voor patiënten zelf is dit een belangrijke ontwikkeling, want het vergroot hun zelfinzicht’, aldus de mede-oprichter van de Europese tak van Quantified Self (QS). Deze wereldwijde non-profit community richt zich op metingen en experimenten om zelfinzicht te vergroten door onder meer het gebruik van wearables, open data en visualisaties.

Bankslaper
Ter illustratie schetst Den Braber, die aankomende week ook spreekt tijdens de vakbeurs Zorg & ICT, een praktijksituatie. Een man meldt zich bij de dokter met klachten over zijn slechte nachtrust. In plaats van zijn patiënt een slaapmiddel voor te schrijven, adviseert de arts hem een polsbandje te dragen met sensoren die het slaapproces monitoren. Uit de gegevens die dit oplevert, blijkt dat de man overdag regelmatig op de bank in slaap valt. Daar had hij niets over verteld, maar verklaart wél de slechte nachtrust. Meer van dit soort inzichten zijn in aantocht, houdt de strateeg voor. ‘We hebben al een smartphone die met behulp van sensoren niet alleen het slaapproces maar ook de lichaamshouding, hartslag en hartritme en hersengolven registreert. Voor elke fysiologische parameter is er wel een apparaat te vinden. De ontwikkelingen gaan razendsnel. Het bedrijf dat een riem ontwikkelde voor het volgen van de conditie van een 'slechte' onderrug heeft dit instrument in anderhalf jaar tijd doorontwikkeld tot een sensormagneetje dat je achter je kleding stopt.’

Weegschalen die het gewicht via Twitter delen en smartphones die het hartritme trekken de aandacht naar zich toe, maar brengt eveneens angstige artsen met zich mee. Zij vrezen straks veel meer data te moeten analyseren en interpreteren dan nu het geval is. Den Braber adviseert specialisten echter om niet meteen de boot af te houden. ‘Je kunt wel de hakken in het zand zetten en deze nieuwe toepassingen buiten de deur houden, maar zo onthoud je je patiënten mogelijk van betere zorg. Deze ontwikkeling is onontkoombaar en het levert uiteindelijk tijdwinst op. Het geeft de arts de mogelijkheid om zich op basis van meer objectieve informatie bezig te houden met wat er echt toe doet: het gebruik van zijn ervaring, intuïtie en sociale factoren. Ook omdat patiënten veel meer zelf doen.’